me jane....you tarzan

Twijfelde ik gisteren nog of ik op mijn plekje was in Maleisie, nu weet ik het! De jungle is zo mijn ding. Nog mooier als ooit bij Expeditie Robinson werd getoond! Ik moet het kort houden, mag even gratis gebruik maken van wifi! Blijf hier zeker langer, minimaal een week denk ik en ben komende dagen even van de bewoonde wereld! Egt mijn plekkie en hier wil ik nog niet te snel afscheid van nemen. Marie even een reactie op jou reactie......Tarzan meteen gevonden hier in the jungle....is niet veel voor nodig! Maar hij is het echt, long weavy dark hear....alleen ietwat onverzorgd:-) Niet echt een knappe versie, maar respect hoe die mensen hier leven! Ik vind het geweldig! Hij vangt een vis met zijn handen en heeft al beloofd tijdens het kamperen een vis te vangen en klaar te maken op vuur...hoezo expeditie robinson! Dit is een echte robinson...geen visdraad, geen net...gewoon handjes gebruiken. Morgen eerst een jungletocht, daarna raften en naar een Orang Asli dorp. Zie dit als de Maleisische aboriginals. Leren overleven, vuur maken, blaaspijp schieten etc. Daarna ben ik uitgenodigd op een moslimbruiloft. 3 uur varen de jungle verder in en kan bij de familie blijven slapen. Welke doorsnee toerist maakt zoiets mee! Daarna vanaf dat jungledorp terug trekken en slapen midden in jungle in tenten. Awesome! Echt mijn reis begint excellent. Dit zijn die wereldse ervaringen, die bijna niemand mag en kan ervaren! En no worries een meid uit Peru en uit Spanje gaan ook mee, dus trek niet enkel met Tarzan de jungle in! Zijn neef trouwt btw en zo'n moslimbruiloft moet een hele happening zijn! Ben erg benieuwd. Vandaag naar een junglerivier geweest met Tarzan en via lianen t water in geslingerd vanuit een boom. Soort mangrovebank midden in the jungle. Ik laat die kerels hier wat zien!! Topper in boomklimmen en jump...AAAAAHAAAAUUU! Dit zijn nou DIE momenten die ik zoek op reis. GEEN steden maar ervaringen. Heb nog getwijfeld of ik in dit zwaar moslimland wel kon zwemmen in bikine....maar they got used to tourist! Dus laat gaan...eindelijk verfrissing! Natuurlijk raakte ik mijn bovenstukje kwijt na een flinke zwieper en een mega knal in het water.....uhhh.....heb ik weer.....moslim tarzan was even van slag....zou ik ook zijn na zo'n ongelooflijke zwieper door een vrouw:-) Heb ik zelf maar even zo ingevuld met mijn gedachten!!! Haha, sorry was echt enorm lachwekkend...maar tevens beschamend! Lachwekkend...ja zou bijna willen zeggen had je bij mieten zijn...maar laat maar zeer stomme opmerking die de nodige reacrues gaat oproepen! Gebeurd mij weer! Zwemmen bleek ik toch niet onder de knie te hebben...stroming was zo heavy dat ik steeds verder afdreef....maar gelukkig met hulp van Tarzan ben ik niet weet ik veel waar terecht gekomen! HELAAS GEEN FOTOS HIERVAN UPLOADEN...KOMT WEL! TOT NA MIJN MOSLIMWEDDING- EN JUNGLEAVONTUUR!

waarom sleept een vrouw toch altijd zoveel bagage mee?

Je weet toch nooit wat je allemaal nodig hebt in 4 maanden, makkelijkste antwoord! Ondanks het feit dat ik dacht niet veel ingepakt te hebben, sjouw ik me al wezenloos! Deodorant.....why? Een minuut na een verfrissende, eenvoudige deoshower stink ik toch weer. Douchegel en shampoo...hetzelfde, nog geen minuut na een douche heeft 't zweet weer zijn weg gevonden! Haarspul, na een zweetwaterval door mijn haren is dat spul ook zo goed als uitgewerkt. Twee vesten, ook die ga ik hier niet nodig hebben en zeul ik mee tot in Nepal. Tja zo kan ik even doorgaan. Borstel, overbodige luxe, schaars make-up tasje, helemaal een overbodige luxe met die zweetwatervallen, ondergoed, aan een bikinebroekje had ik voldoende, die droogt tenminste snel, Maar ik laat me niet kennen, ik stap vrolijk door met al mijn overtollige bagage. Nog wel tenminste:-) En ik ben heel blij met de hoeveelheid shirts, na 4 dagen ben ik al door de voorraad heen! Vandaag de gehele ochtend door KUL gelopen met 20 kg achter op mijn rug en 10 kg voor. Zo houdt ik mezelf tenminste in evenwicht. Natuurlijk komen de liters water die ik hier per dag achterover sla nog eens bij mijn bagage en dan zit je zo op dit gewicht. Schitterende wandeling midden door de stad zo omgehangen vol bagage. Trapje op, trapje af....hmm verkeerde busstation....gaat lekker zonder orientatie! Slecht teken....geeft mezelf het gevoel dat mijn gestructureerde, totaal tot in detail uitgestippelde plannetjes meer opleveren. Maar ik blijf nog even volharden in dit patroon. Misschien krijg ik nog de bevestiging dat dit 'gewoon gaan' zonder voorbereiding en uitgedachte plannetjes me wat oplevert. Uiteindelijk levert het me Al behoorlijk wat spierkracht en conditie op. Het lijkt wel een heavy fitnessprogramma van 4 uur, zonder conditie en zonder de afgelopen jaren nog iets aan mijn lijf bewogen te hebben. Het is goed voor mij, al dat zweten voelt als een totale lichaamreiniging. Over enkele weken voel ik me herboren;-) Na uren afzien kwam ik doordrenkt in het zweet aan bij het juiste busstation. "Sorry miss, bus just gone, you wait 2 hours". Mooi kon 't zweet even opdrogen! Ja, ja overal de positieve dingen van inzien! En nu ben ik in Jerantut, een klein dorpje en de uitvalsbasis voor de start naar Taman Negara NP. Tja, de boot had ik gemist door de opgelopen vertraging. Maar ik ben weg uit de stad en deze omgeving voelt zoveel beter! Kan voor 2 euro slapen in een dorm en ben morgen de eerste op de jungleboot! Nu dus even lekker genieten van het niets doen, tas staat in de ruststand en die wordt morgen pas weer onderdeel van mijn zere rugje. Ach gewenning he, na twee weken weet ik niet beter. Hoop dat de warmte ook went, want dit maakt 't zo heavy! Blijf vanaf morgen een dag of 3/4 in the jungle. Is genoeg te doen en ik denk dat die omgeving me wel bevalt. Even een vast plekje, een kort thuis is ook lekker. Dit is absoluut een must tijdens zo'n reis. Het is lekker om vrijheden te hebben, maar elke dag leven uit een gepakte tas, een paar uur slapen, opstaan, andere kleertjes aan en weer verder is voor 4 maanden geen doen. Een mens heeft gewoonweg behoefte aan een thuis, een vast veilig plekje, een plekje waar je de zooi kunt uitpakken, uitstallen en weer eens uit kunt sorteren. Een plekje waar je eens een wasje kunt doen, zonder je kleren nog doordrenkt te hoeven inpakken. Voor wat een handwasje hier waard is. Gewoonweg met niets doen is je shirt doordrenkt van 't zweet, je kunt aan de gang blijven met uitspoelen dus. Mijn schrijfinspiratie is nog niet op en top! Zit nog in de fase van gewenning. Het land is enorm groen. Het landschap spreekt me dus ontzettend aan, maar verder krijg ik nog weinig hoogte van het land. Een echt multi-culti land dat is een ding dat zeker is. Mooi dat deze verschillende mensen, met verschillende geloofsovertuigingen zo naast elkaar kunnen leven. Maar om inzicht te krijgen in de zeden en gewoonten is lastig. Merendeels zie je hier Maleisiers, Chinezen en Indiers. De Maleisische bevolking is merendeels moslim. Dus puur aan de hand van hoofddoekjes kan ik de mensen onderscheiden. Deze bevolkingsgroep is trouwens erg afstandelijk en timide. De meeste spreken ook geen woord Engels. De Chinezen zijn het tegenovergestelde. Ik had deze ervaring al in Tibet, maar wat een egocentrisch volk. Tenminste zo voel en ervaar ik het alweer. Normen en waarden liggen even wat anders als bij ons. Ik vind ze maar irritant, duwen, hebben geen geduld, kruipen voor, een gehaast volkje dat zichzelf op de eerste plaats zet. Vandaag kwam een Chinees mannetje wat interesse tonen. The Netherlands, ohhh casino!! Legaal gokken....dat vond ie geweldig. Ik dacht: "Eindelijk geen verhalen over A'dam, de hoeren of drugs". China-men denkt enkel aan gokken natuurlijk! Verkeerd gedacht na het gokken volgde snel: "ohhh Amsterdam and the red light district, I was there". Boeiende gesprekken jullie horen het! Nee, het contact met de bevolking verloopt wat stroefjes. Dan werd ik in Nepal toch echt met open armen ontvangen. Maar wie weet komt dat nog op andere plekken hier in Maleisie. Ik kom natuurlijk uit een gehaaste stad nu. Ben benieuwd hoe het in de dorpjes gaat. Verder is het low-seizoen hier....moesson....nog geen regendruppel gezien en amper een toerist gezien. Gisteren de eerste backpacker gesproken, dus ofwel ik ben totaal in het verkeerde seizoen hier of men heeft Maleisie nog niet ontdekt als backpackbestemming. Ik denk dit laatste. Het land is gruwelijk Westers en dus duur! Een stad als KUL is duizenden malen verder ontwikkelt als de steden bij ons. Veel Chinese invloeden hier. Ik ga het ervaren in de dorpjes nu. Eerst hopen dat de tigers, snakes en spiders ook zo'n terughoudende en timide houding hebben. De muggen in ieder geval niet. Ben inmiddels helemaal lek gestoken. Mega bulten, maar een voordeel ze jeuken hier niet zo erg. Misschien dat het zout uit mijn porien de jeuk verbloemen. Tot over een paar dagen!

Eerste dagje vrijheid, blijheid, niets moet, alles mag!!

Een wending van 180 graden schreef ik in mijn profiel. Dat is de opzet van deze reis, geen voorbereidingen, gewoon gaan waar de wind mij brengt. Heerlijk, het levert nu al hilarische tafarelen op! Ik ging vanmorgen dus vroeg op pad naar de Petronas Towers, want mijn lonely planetgids vertelde mij dat er dagelijks maar 1640 kaarten verkocht mogen worden en dat je er dus heel vroeg bij moest zijn. Om 07.15 uur ging ik aan de wandel naar de twee torens waar ik de gehele nacht uitzicht op had. Mijn hotel zou uitzicht hebben op de torens dus ik was ervan overtuigd dat ik lekker vroeg daar zou zijn met natuurlijk dan 'ticketgarantie'. Wat bleek...de verkeerde torens! De torens die ik moest hebben lagen aan de andere kant van de stad. Ach ja een ommetje op de vroege morgen kan geen kwaad. Helemaal mijn ding om niet te weten waar ik moet zijn en hoe die verdomde dingen eruit zien. Hilarisch om bij de verkeerde towers aan te kloppen. Geen plattegrond, helemaal niets, heerlijk voor zo'n controlfreak als mij. Twee uur en tientallen torens later kwam ik aan....fucking torens, natuurlijk heeft elk hotel in de stad zicht op the towers, die kolossen paraderen overal bovenuit! Alleen op een bepaalde afstand hoogtes inschatten is lastig....alle torens die dichterbij staan ogen natuurlijk hoger. Dus twee uur later mocht ik in de rij van Petronas Towers aansluiten, mijn portemonnee vervolgens legen en uiteindelijk met toch nog een ticket naar boven. Echt legocity, meer kan ik er niet van maken! Ik ben in ieder geval niet anders naar KUL gaan kijken. Na de naar mijn idee deprimerende skyline heb ik de Lake Gardens opgezocht. Het enige groene gedeelte van KUL. Na een bezoek aan dit park heb ik gelukkig toch een fantastisch indruk gekregen van Maleisie. Het kriebelt nu alleen maar meer om de jungle in te gaan trekken. Morgen verlaat ik deze blokkendoos en ga ik richting Taman Negara NP. Ik zal mogelijk twee dagen over deze reis gaan doen, want diverse malen overstappen is noodzakelijk en het laatste deel trek je met een boot de jungle in. Ik kijk er ontzettend naar uit in ieder geval. Vanmiddag kwam ik al helemaal in Indiana Jones sferen. De flora en fauna is echt overweldigend! Had ik het gisteren nog over klaterende watervallen, vandaag kwamen ze al op mijn pad. De geluiden die je hoort van vogels en insecten is gewoonweg niet te omschrijven. Heerlijk, de hele middag door de natuur getrokken, zo mijn ding!! Heb er daarna nog uren zitten te genieten van al het moois. Heel fijn dat KUL ook zo'n plekje groen kent. Je moet er wat kilometers voor afleggen, maar dan heb je wel wat! Even iets anders als die blokkendozen en het overgestructureerde systeem. En nog een voordeel van de hele dag ronddwalen in de stad is dat ik eindelijk het sysyeem van KUL doorheb.....het gevoel voor richting is er! Het probleem is de hoeveelheid tunnels en glazen oversteekbuizen. Het merendeel van de routes loopt ofwel onder de grond door of boven de wegen. Ook met kaart zou deze stad geen doen zijn! Maar goed ik begin het door te krijgen, dus die uitdaging is er niet meer en de tijd is gekomen om verder te trekken! Out of legocity!! Op naar de jungle, waar wifi schaars zal zijn.

Bestemming KUL eindelijk bereikt

Ja, ja eindelijk heb ik mijn eerste bestemming Kuala Lumpur bereikt. Het vliegtuig heeft me veilig op het Maleisische schiereiland Malakka aan grond gezet! Het bereiken van het hotel kostte wat meer moeite....uitdaging 1!! Je denkt aan te komen in een Aziatische hoofdstad, waar bouwvallige huisjes naast wolkenkrabbers staan, waar auto's, motoren, brommers en riksha's kris kras door elkaar rijden. Je bent voorbereid op chinatowns met kraampjes, mensen die zich aan je vast klampen, je iets willen verkopen enzovoort, maar waar kom ik terecht in een über westerse stad met bussen, metrolijnen, monorails en treinen!!! Tja beetje anders ingeschat dus! Duizenden bussen waar je uit kunt kiezen, internationaal, lokaal en stadsvervoer.....uhhh, nou de bus ging gek genoeg goed, maar overstappen op metrolijnen als je niet meer weet waar je bent is lastig!! Metro in, metro uit, metro in, metro uit, hmmm weer fout! Ik heb nog een poging gewaagd om zwart te gaan rijden om in de kosten te besparen, maar daar hebben ze hier helaas al iets op gevonden.....discomunten....voor ieder traject moet je munten kopen en deze moet je in verschillende apparaten die je op de route tegenkomt duwen en duw je de verkeerde munt in het verkeerde traject dan krijg je letterlijk een 'discoshow'...red lights, joelende sirenes, ach ja, je staat even in de belangstelling, thats it! Maar gelukkig oogde ik heel onschuldig met mijn rode appelwangetjes, meer van de hitte en van het gesjouw als van schaamte en ben ik een kei in 'dom' acteren! Dus ik kwam er goed mee weg!! Maar goed ik heb meteen de uitdaging gelaten voor wat het was en ben te voet verder gegaan. De makkelijkste wijze voor mij, als ik tenminste nog enig idee heb waar ik ben! Niet dus, completely lost in the big city! Na uren sjouwen, toch eindelijk aangekomen op de bestemming! Joehoe, kon meteen een douche gebruiken....drijfnat! Die luchtvochtigheid is echt wennen hier! Maar ik klaag NOG niet....lig nou lekker op bedje met de raampjes wagenwijd open. Heerlijk!!! Uitzicht op de Petronastowers, van 451,9 meter hoog en nog meer van die immense blokkendozen. Ik houd het hier wel snel voor gezien, dat weet ik wel!! De stad is toch niet zo mijn ding! Morgenvroeg om 7.30 uur in de rij staan voor kaartjes om die  Petronas twintowers te beklimmen. Niet echt cultureel maar wel een hoogtepunt! Voor degene die ze niet kennen, het is een beetje een kopie van de twintowers en het betreft hier het hoofdkwartier van de olie- en gasindustrie Petronas. Niet interessant dus! Maar op 451,9 meter te mogen genieten van het uitzicht lijkt me dan weer wel fantastisch! Misschien dat ik op die hoogte ook een heel ander beeld krijg van de stad KUL. We zullen zien. Ik mis de riksha's, de tempeltjes, de nieuwsgierige en gewoonweg irritante mensen en verkopers. Ik mis gewoonweg de armzalige, doch wereldse gezelligheid in het stadsleven! Ik ben beland in een blokkendoos van de LEGO....gebouwen, torens, perfecte wegen, treinen, tunnels, metro's boven de grond door glazen tunnelbuizen, winkelcentra in overvloed, en miljoenen krioelende kleine Chineesjes...een kille, gehaaste, zakelijke drukte hier! Dus het wordt zeker tijd voor de gleufhoed....zet die maar op en stap met me mee in de wereld van Indiana Jones! Immense wouden, wilde dieren en klaterende watervallen! Het wordt tijd voor een busticket naar Taman Negara National Park! Het zal echter een dag of twee in beslag nemen voor ik weet, welke bus ik moet hebben vanuit KUL. Komt goed, snel genoeg zal ik het openbaar vervoer in legostad begrijpen;-) Het avontuur is eindelijk begonnen.

Reizen is een verslaving

De drang om te reizen, die velen van ons voelen, klinkt misschien onschuldig, maar vertoont gevaarlijk veel overeenkomsten met andere verslavingen. Reisverslaving, ook wel bekend als dromomanie is een echte en erkende ziekte.

1. Je zoekt spanning

Net als bij andere verslavingen, draait veel van de behoefte om te reizen om spanning. Wanneer gesproken word van een werkelijke verslaving, kan alleen al de gedachte aan bijvoorbeeld drugs of alcohol spanning creëren. Ook bij reizen begint de spanning al bij het idee: ineens zit een idee in je hoofd. Door de zon - of juist het gemis ervan - een advertentie, een liedje of verhalen van een anderen kan de behoefte om erop uit te trekken getriggerd worden. Het idee kan voelen als een soort flirt: je hart gaat sneller kloppen bij het idee dat je er weer op uit kunt; je hebt een doel en dat ga je waarmaken, hoe dan ook. De spanning wordt alleen maar erger, naarmate het proces vordert. Vanaf het moment dat het ticket is besteld, stijgt de spanning naar een nieuw niveau: nu is het definitef! De adrenalinekick van het inchecken en de rush van het opstijgen kent vergelijkingen met de adrenaline die een verslaafde voelt als hij eenmaal zijn shot krijgt.

2. Je bent minder geremd

Het is bekend dat alcohol een sociaal smeermiddel is, waardoor mensen minder gereserveerd zijn en zich minder geremd voelen in sociale situaties. Ook op reis gaan de remmingen er vaak af: je kent de mensen toch niet, je voelt je vaak minder veroordeeld en reizigers zijn met hetzelfde doel bezig, waardoor het gemakkelijker is om een gesprek aan te knopen. We belanden in situaties waar je soms mensen wel aan moet spreken, al was het maar om de weg te vragen. En als je dan toch ellenlang in de trein moet zitten, kun je net zo goed een gesprekje aanknopen met de buurman. De drempel is op reis een stuk lager. Gelukkig ervaren we dit meestal als iets positiefs.

3. Je zoekt je heil bij soortgenoten

Vriendengroepen delen meestal een soortgelijke interesse, iets dat hen verbindt. Verslaafden sluiten vaak een vriendschap met andere verslaafden, omdat die hen niet veroordelen voor hun behoeftes en ze samen hun verslaving kunnen delen. Ook op reis ontstaan vaak vriendschappen met andere reizigers, omdat in een vreemde cultuur mensen van je eigen achtergrond je een vertrouwd gevoel kunnen geven. Bovendien zitten reizigers in hetzelfde schuitje; ze begrijpen je enthousiasme over een bestemming of je verwondering over de cultuurverschillen en ze zijn oprecht geïnteresseerd in waar je bent geweest, wat je hebt gezien en waar je naar toe gaat.

4. Je maakt impulsieve beslissingen

Het nemen van verdovende middelen heeft vaak tot gevolg dat mensen niet meer rationeel voors en tegens af gaan wegen, maar puur op impuls reageren en intuitieve beslissingen maken. Hoewel je op reis als het goed is niet onder invloed bent, kent iedere reiziger vast wel de angst om iets te missen: je wilt zoveel mogelijk zien, doen en proeven. Voor je weer naar huis gaat, moet alles beleefd en ervaren zijn, anders voelt de reis als niet compleet. Door dat constante gevoel dat je alles eruit moet halen wat erin zit en dat reizen soms ook een beetje living on the edge moet zijn, maak je wel eens de keuze om iets te doen wat je thuis niet eens zouden overwegen. Er is geen tijd om gedegen te overwegen of die bungeejump wel zo verstandig is, of of je wel of niet met die local mee moet gaan die je zo graag een bijzondere tempel wil laten zien. Je beslist en handelt op impuls en dat is wat verslaafden ook doen. Het enige verschil is dat je beter in staat bent te luisteren naar je intuitie: iets wat je altijd als belangrijkste gids moet gebruiken.

5. Reizen zorgt voor een verstoord bioritme

Veel verslavingen hebben invloed op je bioritme: bepaalde soorten drugs kunnen je uren wakker houden of juist op de verkeerde tijden in slaap doen kukelen. Ook reizen zorgt ervoor dat je slaappatroon verandert - afhankelijk van waar en hoe ver je reist, natuurlijk. Dag en nacht kunnen compleet omdraaien. Een jetlag is een van de weinige minpunten aan je reis. Je hersenen zijn volledig in de war en je lichaam denkt dat je om tien uur 's ochtends moet dineren en om twee uur 'smiddags moet slapen. Als je hopt van tijdzone naar tijdzone, is de strijd tegen de jetlag nog erger. Door toch tot laat naar een strandfeest te gaan of een gehorig hotel te reserveren, kun je je jetlag langer in stand houden. Het is belangrijk om zo snel mogelijk in het dagelijkse ritme van je reisbestemming te komen.

6. Je zoekt een 'high'

De Engelse term 'high' gaat hand in hand met drugsgebruik. Veel verslavingsmiddelen geven de gebruiker een gevoel van euforie en extase: het gevoel van compleet geluk en de mogelijkheid om de werkelijkheid te negeren. Dit is precies wat je kunt ervaren op reis. Eropuit trekken biedt je de kans om weg te komen van je dagelijkse leven. De kwaliteit van het leven is constant hoog, en reizen geeft je het idee van een leven zonder zorgen en stress. Elke bestemming geeft je weer een nieuwe adrenalineboost.

7. De thuiskomst is een onvermijdelijk dieptepunt

Als er zoveel hoogtepunten zijn en je zo vaak 'high' bent geweest, dan is er nog maar één vervolg: de neerwaartse spiraal. Zoals drugs een low geven zodra ze uitgewerkt raken en een onmiddellijke behoefte geven aan een nieuwe shot, kan de thuiskomst ook als een dieptepunt ervaren worden. De adrenaline is uitgewerkt, de paraplu moet weer open en de koffer wordt weer uitgepakt. Verslavingen hebben dezelfde vervelende eigenschap; zodra het hoogtepunt voorbij is, brengt de realiteit je naar het dieptepunt. De vicieuze cirkel begint...

8. Reizen kost geld

Vrijwel alle verslavingen kosten de gebruiker veel geld. Een verslaving kan je een gat in je hand of in ieder geval een lege portemonnee opleveren. Ook reizen is doorgaans een zeer dure hobby, zelfs als je voor de goedkoopste opties gaat. De vluchten, hotels, bezienswaardigheden, maaltijden en drankjes tellen allemaal op. Alles wat toevoegt aan de ervaring, de verhalen, de herinneringen kost nu eenmaal een bom duiten.

9. Er is altijd de drang naar meer

Verslaafden proberen het hoogtepunt constant vast te houden. Is de high voorbij, dan is de enige gedachte dat ze dat gevoel koste wat kost terug willen: meer, meer, meer! Als reisverslaafde droom je wellicht van witte zandstranden, prachtige architectuur en mysterieuze bossen, zo vaak dat je denkt dat er niets anders op zit dan snel weer te gaan reizen. De drang naar meer komt ook voor bij verslavingen, waar je een steeds hogere dosis nodig hebt om hetzelfde gevoel te krijgen.

10. Niets anders lijkt meer belangrijk

Als het verlangen je leven overneemt, heb je een ernstige verslaving. Mensen met ernstige verslavingen kunnen familie, vrienden en bezittingen verliezen omdat hun leven is gecentreerd rond de verslaving. Het maakt andere dingen in het leven, zoals auto's, huizen en mode minder belangrijk. Als jij het liefste alleen maar op reis bent en het belangrijker wordt dan het zien van familie en vrienden, je je huis ervoor op wilt geven en het liefste constant on the road bent, dan wordt het toch hoog tijd om je te laten onderzoeken op dromomanie.

Bron: Columbus reismagazine

Voorbereiding; wat je zaait, zul je oogsten

Wie goed doet, die goed ontmoet; Boontje komt om zijn loontje; Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in. Allemaal Nederlandse spreekwoorden waarin het principe van karma tot uitdrukking komt. Karma, een begrip waar ik gedurende mijn vorige reis door Nepal en Tibet ruimschoots kennis mee heb mogen maken. In zowel het Hindoeistische als het Boeddhistische geloof is dit begrip een natuurlijk principe: een wet van 'actie en reactie'.

Ieder individu is door zijn daden zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven, vreugde en pijn. Een goede daad heeft van nature goede gevolgen, slechte daden hebben van nature slechte gevolgen. Met dit principe in mijn achterhoofd startte ik vol overtuiging mijn geringe voorbereidingen voor mijn reis.

In eerste instantie werd dan ook een ticket naar Delhi (India) geboekt en om aan alle autoriteiten die ik gedurende mijn reis zou gaan passeren aan te kunnen tonen dat ik zéker terug reis naar de westerse wereld boekte ik eveneens maar mijn terugvlucht vanuit Colombo (Sri Lanka). Enigszins teleurgesteld over dit laatste, omdat ik wist dat ik nu gebonden was aan een einddatum en aan een vaste eindbestemming van mijn reis. Toch wist ik dat ik hier niet aan kon ontkomen.

Het visum voor India bleek echter een ontzettend complex geheel. Voor India zijn de visumprocedures dan ook anders. Een visum gaat namelijk in op het moment van aanvragen en niet op het moment van inreizen. Derhalve heb ik dit uitgesteld tot zo'n maand voor vertrek. Maar aan bureaucratie ontkom je zelfs aan de andere kant van de wereld niet. Regels, regels, regels en voldoe je niet dan ben je gewoon eventjes het geld voor je ticket naar India kwijt.Maar mocht India worden afgewezen, dan zal het zo moeten zijn zou men in Nepal zeggen. 'Dan hoor je daar niet te zijn Jolanda en wordt je op een andere plek verwacht'.Dit zorgde ervoor dat ik de tijd voor vertrek relatief zorgeloos heb doorstaan.Met het voornemen zo'n 4 maanden te kunnen en mogen doen wat ik wil zal elk ongemak en elke tegenslag zich beperken tot wondjes die vervolgens ook weer zeer snel zullen genezen. Want waarmee kun je een Nederlandse meid als mij meer plezier doen? Geef me ruimte en geef me tijd, geef me de zon op mijn huid, geef me een periode zonder rekeningen op de deurmat, geef me een tijd dat ik de ene dag nooit aan de volgende hoef te denken, geef me een tijd zonder deprimerende informatiestromen in de media, geef me een bestaan zonder een agenda, geef me een tijd waarin niets moet en alles mag. Het klinkt als een onmogelijke droom, maar ik mag deze droom leven en of dit nu in India is of op een andere plek op het Aziatische continent dat maakt het leven van mijn droom echt niet minder plezierig.

Toen ik zag wat men in Nepal organiseerde om mijn droomreis naar India in vervulling te laten gaan, genoot ik met volle teugen en zag, voelde en ervaarde ik de betekenis van karma. Ik heb er destijds sporen van positiviteit en goedheid achtergelaten, wat ik nu in 10-voud terug mag ontvangen. Ook zij willen deze sporen achterlaten bij mij met de kennis hier weer iets positiefs voor terug te mogen ontvangen, danwel in dit leven of na een reincarnatie.

Een mooie gedachte die me meteen weer herinnerde aan mijn periode daar. Een periode zonder verwachtingspatronen en vooroordelen. Prestratiedrang, de lat hoog leggen, veel materialistisch bezit , een waanzinnig uiterlijk en andere zaken waaraan we in deze maatschappij veel waarde hechten lijkt men daar niet te kennen. Het leven is ingericht om een goed mens te zijn. De toeristen die enkel te koop liepen met materialistisch bezit en vervolgens klaagden als ze een cent meer moesten uitgeven waren niet geliefd......de toerist die wel een vermogen wilde betalen om met een olifant te mogen knuffelen, maar geen geld wilde doneren voor een schooltje werd zichtbaar op andere fronten uitgekleed........men weet inmiddels hoe men op een toerist met de westerse mentaliteit inspeelt........die willen alleen samen met een olifant op de foto om het thuisfront te laten zien dat ze in de jungle geweest zijn........de jungle is te eng dus daar trekken ze liever niet in, want stel je voor er kruip een spinnetje voorbij.........dus schaf een olifant aan die tam is en verdien een fortuin.....die toeristen zijn toch te dom om te beseffen dat je in de jungle nooit met een olifant samen op de foto kunt.....Duizenden toeristen trekken jaarlijks naar het zuiden van Nepal om te kunnen vertellen dat ze in de jungle geweest zijn, maar zijn ze dat echt? Zijn ze in de jungle geweest, hebben ze er planten en kruiden geproefd, zijn ze in een boom moeten klimmen, omdat ze achterna gezeten werden door een neushoorn, hebben ze de verhalen gehoord van de locale bevolking die alles hebben moeten achterlaten toen de moessonregens hun hebben wegespoeld uit de jungle......ikke wel en die ervaringen neemt niemand mij meer af!!!

Op zulke momenten werd ik me dan ook bewust van onze westerse mentaliteit en ons ego....ikke, ikke, ikke en gaat het even niet zoals IK dat verwacht dan leidt dat tot een klaagzang. Onze maatschappij kent onbegrensde mogelijkheden wat leidt tot verwachtingspatronen en verwachtingspatronen leiden uiteindelijk altijd tot teleurstellingen. Zeker in een land als Nepal. Pas je je niet aan, houdt je geen rekening met hun zeden en gewoonten, denk je enkel aan jezelf, stel je eisen en denk je er te kunnen komen met een volle portemonnee of een sprankelend uiterlijk dan heb je het mis. Door het tonen van interesse en begrip in hun cultuur en geloofsovertuigingen, door het delen van kennis en gewoonweg verhalen, door een liefdevol persoon te zijn met goede intenties en dus door gewoonweg 'Jolanda' te zijn aldaar voelde het alsof ik meer dan welkom was en dat gevoel blijft me nu nog steeds achtervolgen. De ervaringen die ik daar heb mogen opdoen waren geweldig. Op de een of andere manier kreeg ik er alles voor elkaar, zonder er materialistisch bezit voor achter te laten. Het leek mij gegund......het ontvangst, de acceptatie, de gesprekken die ik er heb mogen voeren, het leek een bevoorrechte positie die ik aldaar mocht bekleden en waarom???

Het gaf me in ieder geval zelfvertrouwen en het gevoel dat ik terug wil om iets terug te doen voor deze liefdevolle mensen!!! Met deze intentie telde ik zorgeloos mijn dagen tot mijn vertrek af. Geen verwachtingen, omdat ik wist dat deze enkel tot teleurstellingen zouden leiden. Ik zou wel zien waar de wind mij uiteindelijk zou gaan brengen en uiteindelijk zou ik daar komen, waar ik hoorde te zijn.

Deze instelling heeft me gelukkig een hoop ergernissen bespaart. Gedurende het aftellen van de dagen kwamen er steeds meer dingen op m'n pad die me hebben aangezet tot denken. Er kwamen mensen op m'n pad die slechte ervaringen hadden met de visumafwikkeling van India, in de media verscheen een artikel van mensen die bij aankomst in India linea recta waren teruggestuurd naar Nederland. Na diverse telefoontjes met het visumbureau werden steeds meer eisen uitgesproken. Mijn werkgever zou maar extra brieven moeten schrijven, ik zou toch een reisschema moeten kunnen overleggen en extra brieven moeten aanleveren met mijn intenties voor mijn bezoek aan India enzovoort. Ook mijn reisverzekering liet het voor de zoveelste keer afweten om eens positief nieuws te brengen.....zolang ze kunnen innen zijn ze vriendelijk, maar volgt er een situatie waarbij ze mogelijk moeten uitkeren dan laten ze het afweten en van klantvriendelijkheid hebben ze nog nooit gehoord. Een optelsom dat mij het gevoel gaf niet welkom te zijn in India. Een vreemd gevoel, een gevoel van wantrouwen, een gevoel dat dit voor mij slecht zou gaan uitpakken en voor mij meer als voldoende signalen om er werk van te gaan maken om mijn vlucht te gaan wijzigen.

Dit alles pakte gelukkig waanzinnig voor mij uit!! Dus wat je zaait, zul je oogsten zeg ik nu!!! Zonder problemen kon mijn ticket worden omgeboekt naar Kuala Lumpur (Maleisie). Een land waar eigenlijk nooit mijn interesses gelegen hebben. Tot de dag dat ik het woord Maleisie intoetste op google. Een waanzinnig land met tropische regenwouden, schitterende flora en fauna, ongerepte bounty stranden en tal van watersportmogelijkheden. Daarnaast de mogelijkheid om door te reizen naar Thailand, eveneens een waanzinnig land met wat meer cultuur natuurlijk, maar ook een grote verscheidenheid aan natuur. Achteraf misschien wel veel meer mijn ding en moest het gewoonweg zo zijn!!

'All journeys have secret destinations of which the traveler is unaware'

Over India zegt men altijd: you love it, or you hate it!!! Ik zeg: 'het heeft zo moeten zijn'. Geen haat, geen liefde, maar vrede met andere bestemmingen. Ik kijk uit naar de regenwouden, de overweldigende flora en fauna, de hitte, de heftige regenbuien en de ongerepte witte stranden. De nieuwe uitdagingen in een hele andere wereld, in een andere cultuur met anderen gewoonten.

Liefs Jolanda

'To be a good person is the destiny of every human being'